Γεννήθηκα το καλοκαίρι του 2018...

Οι κάτοικοι του internet μιλούν περισσότερο με το «γείτονα» που βρίσκεται εκατοντάδες μίλια μακριά, παρά με τον τύπο της διπλανής πόρτας. Καμιά φορά όμως, ο τύπος της διπλανής πόρτας μπορεί να παρουσιάζεται σαν τον τύπο από τα «μίλια μακριά» και αντίστροφα, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να το ελέγξει, σ’ έναν κόσμο που τα όρια του πραγματικού απ’ το φανταστικό δεν είναι απολύτως διακριτά.

Οι αρετές και τα μειονεκτήματα αυτού του κόσμου είναι ακόμα προς εξερεύνηση, αφού προς εξερεύνηση είναι αυτός ο νέος κόσμος: της τεχνολογίας.  Το μόνο σίγουρο είναι πως, όντας δημιούργημα του ανθρώπου, έχει τις αρετές και τα μειονεκτήματα του δημιουργού του.

Σαν ιδέα λοιπόν, γεννήθηκα το καλοκαίρι του 2018 στην Ελλάδα. Το συγκεκριμένο καλοκαίρι διήρκησε εννέα μήνες στη χώρα μου, όπως μια κανονική κύηση: ξεκίνησε τον Μάρτιο και τελείωσε τον Νοέμβριο. Χοντρικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι χαιρόντουσαν μ’ αυτή την μονοτονία, όχι όμως κι εγώ που μ’ αρέσουν οι αλλαγές.

Τις ΑΛΛΑΓΕΣ βρίσκω φυσιολογικές, όχι τη στασιμότητα. Αυτά τα «για πρώτη φορά» με συναρπάζουν!

Σαν άνθρωπος, γεννήθηκα και αναπτύχθηκα σταδιακά, μέσα σε ικανά και αναγκαία για να φτάσω εδώ χρόνια, σε μια υπέροχη και προβληματική ελληνική οικογένεια, όπως άλλωστε είναι οι περισσότερες οικογένειες όχι μόνον οι ελληνικές: ισόποσα σχεδόν υπέροχες και προβληματικές.

Κινούμενη ανάμεσα σ’ αυτό το δίπολο, δεν θα μπορούσα να μείνω ανεπηρέαστη. Ή στάσιμη. Άλλαζα διαρκώς. Ιδέες, σκέψεις, εργασία, ενδιαφέροντα, σχέσεις, προτιμήσεις, επιλογές, τόπους, ζωή. Μου ήταν δύσκολο, όχι να αφοσιωθώ, αυτό το καταφέρνω μια χαρά. Μου είναι δύσκολο ή καλύτερα ανεπιθύμητο, να προσκολληθώ.

Εμείς οι άνθρωποι, λόγω ιδιαίτερης συναισθηματικήςκατασκευής, έχουμε μια τάση να θεωρούμε σημαντική, σχεδόν αναντικατάστατη τηνπαρουσία του καθενός από μας στη γη. Αυτό το κομμάτι του εαυτού μας, τοονομάζουμε εαυτούλη. Στον εαυτούλη, δεν τρέφω καμία εκτίμηση ενώ αντίθετα ασχολούμαι με τον Εαυτό με ευλαβική προσήλωση.

Κατέληξα στο ότι ο καθένας από μας κάνει μόνο μια βόλτα σ’ αυτόν τον πλανήτη ανεξάρτητα ίσως από τον τόπο, αλλά απόλυτα σύμφωνα με τον χρόνο που γεννήθηκε. Αυτό το μοτίβο το έχουν ήδη επαναλάβει εκατομμύρια άνθρωποι και μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι το ίδιο θα συμβεί και σε μας: ερχόμαστε, κάνουμε μια βόλτα άλλος μεγαλύτερη άλλος μικρότερη και φεύγουμε.

Από πού και για πού;! Άγνωστο! Για μένα, ίσως και αδιάφορο. Ελάχιστοι είναι αυτοί που αφήνουν ένα στίγμα εδώ, ένα αποτύπωμα θετικό ή αρνητικό το οποίο όμως κι αυτό με την εξέλιξη, την πρόοδο ήταν οπισθοχώρηση, μπορεί να ανατραπεί ή και να καταργηθεί, να εξαφανιστεί εντελώς. Μην ξεχνάμε ότι σαν είδος αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία τόσο της δημιουργίας όσο και της καταστροφής.

Οπότε;!