Βρισκόμαστε 19 χρόνια μετά την είσοδο της ανθρωπότητας στην τρίτη μ.Χ. χιλιετία.
Καλά, θα πείτε. Δεν μπορούσες να βρεις πιο ξενέρωτη, πιο κοινότοπη, πιο ανέμπνευστη ενδεχομένως εισαγωγή απ’ αυτήν, για να γράψεις στο πρώτο σου κείμενο σε μιαν ολοκαίνουργια πλατφόρμα;!
Θα συμφωνήσω.
Ταπεινά θα παραδεχτώ πως, είναι όλα όσα ενδεχομένως της αποδίδετε και πως ναι, δεν σπατάλησα χιλιάδες ώρες σκεπτόμενη ποια θα είναι η πρώτη μου φράση. Για τις τις επόμενες όμως, θα αφιερώσω μια ζωή: αυτή που έχει προηγηθεί και όση θ' ακολουθήσει!
Για αρχή λοιπόν, είπα να χρησιμοποιήσω μιαν ακλόνητη και πέρα από κάθε αμφιβολία πραγματικότητα. Μιαν αντικειμενική αλήθεια που κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει και που θα είναι κοινά αποδεκτή από όλους: τις χρονικές μας συντεταγμένες. Σύμφωνα με το ημερολόγιο που χρησιμοποιούμε, νομίζω πως όλοι έχουμε δεχτεί ότι διανύουμε το 2019.
Επέλεξα αυτόν τον απλό-απλοϊκό τρόπο για να δηλώσω πως, εδώ, δεν θα επιδιώκω και δεν θα αναζητώ τίποτα περισσότερο απ' αυτό που αναζητώ πάντα στη ζωή μου: την αλήθεια. Ή τις αλήθειες. Από τότε που γεννήθηκα.
Δικές μου, δικές σας, υποκειμενικές, αντικειμενικές, παγκόσμιες, σε κάθε περίπτωση πάντως, αλήθειες. Είναι μία; Είναι πολλές; Ποιος ξέρει...
Η μεταξύ μας σχέση πάντως θα είναι αντικειμενικά αληθινή και ειλικρινής. Από επιλογή.
Μια άλλη αντικειμενική και πιθανότατα προσωρινή, "εποχιακή" αλήθεια είναι ότι, ο κάθε ένας από μας έχει πλέον τη δυνατότητα, την ελευθερία και το δικαίωμα να λέει και να γράφει δημόσια, ό,τι θέλει. Κυριολεκτικά ό,τι θέλει. Κανείς δεν ελέγχει κανέναν γι' αυτά που λέει. Οποιοσδήποτε μπορεί να διαδώσει γραπτά ή προφορικά οτιδήποτε.
Με σχετική αδιαφορία για το αποτύπωμα που θ' αφήσει. Αν αφήσει. Ή για όσο τ' αφήσει. Είτε είναι αληθινό είτε όχι. Τρέφει την προσδοκία να επηρεάσει αρκετούς με τα λόγια του. Ή τις φωτογραφίες του. Ή γενικότερα, τον τρόπο ζωής που προβάλει.
Γιατί θέλει να γίνει αυτό;
Γιατί στην εποχή μας, περισσότερο από ποτέ, έχουμε πειστεί πως η γνώμη μας, η άποψή μας, η θέση μας, κατασταλαγμένη ή όχι, τεκμηριωμένη ή μη, "αληθινή" ή ψεύτικη έχει τη βαρύτητα που είχαν οι πλάκες του Μωυσή στην εποχή του. Και μ' αυτή τη θεώρηση ευελπιστεί να διαμορφώσει ή ίσως και ν' αλλάξει τον κόσμο. Για όσο. Και όπως.
Επειδή ένα τεράστιο ποσοστό από τον χρόνο μας, τουλάχιστον προς το παρόν-μέχρι να βρούμε τις ισορροπίες, το εξαντλούμε στα social media, η τρίτη χιλιετία μας βρίσκει να είμαστε περισσότερο από ποτέ η εικόνα του εαυτού μας παρά ο ίδιος μας ο εαυτός.
Ενώ εκατοντάδες φιλόσοφοι, στοχαστές, επιστήμονες, πνευματικοί ή θρησκευτικοί ηγέτες προτρέπουν, επιμένουν εδώ και χιλιάδες χρόνια πως το κλειδί στην αναζήτηση της ευτυχίας και της ισορροπίας είναι να ψάξουμε να βρούμε τον αληθινό μας εαυτό, εμείς, η πιο εξελιγμένη μέχρι σήμερα εκδοχή του ανθρώπινου είδους, τι κάναμε;!
Ανακαλύψαμε την εικόνα του, το είδωλό του. Και μάλιστα μια εικόνα παραποιημένη, παραπλανητική, ελλιπή, συχνά ψεύτικη αν όχι ανύπαρκτη, αφού τα φίλτρα μέσα από τα οποία την περνάμε, αλλοιώνουν κάθε του πιθανή πραγματικότητα.
Ελλείψει καινούργιων εμπνευσμένων πνευματικών ή πολιτικών ηγετών με μαζικό εκτόπισμα να μας εμπνέουν, να μας γοητεύουν, να μας ξεσηκώνουν ή, όπως συνέβαινε παλιότερα, ακόμη και να μας καθοδηγούν, χρίζουμε τους εαυτούς μας "ηγέτες" σ' έναν εικονικό μικρόκοσμο που για μας γίνεται το σύμπαν. Αποκτούμε και μερικές δεκάδες υπηκόους-followers που τους κατακτήσαμε στη "μάχη του Photoshop" , στην "πολιορκία του Facebook" και στη "σφαγή του Instagram" και κάθε βράδυ, λίγο πριν πέσουμε για ύπνο, μετράμε τα λάφυρα-like σα να'ναι χρυσές λίρες.
Η ανάγκη μας εκ κατασκευής να ανήκουμε κάπου, σ' ένα μικρό ή μεγαλύτερο σύνολο, είναι μια ακόμη αδιαμφισβήτητη και διαχρονική αλήθεια αυτή τη φορά, σωστά; Το να ανήκει κανείς κάπου, σε μια ομάδα ανθρώπων, αποτελεί ένα είδος ταυτότητας που παρέχει ένα είδος ασφάλειας, είτε αυτή είναι μια συνοικιακή ομάδα προσκόπων, είτε χούλιγκανς, είτε οπαδοί μιας θρησκείας, είτε το παγκόσμιο κίνημα των χίπστερς που δε λέει να διαλυθεί. Το να δημιουργείται όμως ένα κοπάδι εκατομμυρίων ακόλουθων, ενός εκατομμυριούχου π.χ εξηντάρη, που δεν μας συνδέει απολύτως τίποτα και που χορεύει με μαγιό στο κότερό του με τη γκόμενά του, ειλικρινά, δεν έχω ακόμα κατανοήσει την κοινωνική ή άλλη υπόσταση και χρησιμότητά του.
Δεν έχω κάτι με τα μέσα δικτύωσης που μας βοηθούν να κάνουμε καλύτερη ζωή.
Κάθε άλλο. Κι εγώ αυτά χρησιμοποιώ!
Έχω κάποιες αμφιβολίες όμως για το πώς συμβάλλουν στο να κάνουμε τη ζωή καλύτερη.
Και μέχρι να τοποθετηθούν τα κατάλληλα φίλτρα στον εγκέφαλό μας και/ή στα μέσα, θα έχω ενστάσεις και επιφυλάξεις για τον τρόπο που διεισδύουν στη ζωή μας και τον χωροχρόνο που εμείς προσφέρουμε οικειοθελώς για να γίνεται αυτό.
Η προσφορά διαμορφώνεται ανάλογα με τη ζήτηση. Αν ο άνθρωπος της εποχής μας αναζητά influencers προκειμένου να παρατείνει την δυσανεξία και το στρες στην ζωή που ο ίδιος δημιούργησε, τέτοιους influencers θα έχει. Αν πάλι ψάχνει τρόπους για να διευρύνει την σκέψη του, να αποκτά μεγαλύτερη διαύγεια και καθαρότητα στη ματιά του και περισσότερη γαλήνη και ηρεμία στην ψυχή του, αποφεύγοντας έτσι όσο περισσότερο γίνεται και την ταλαιπωρία στο σώμα του τότε, καλωσήρθατε στον κόσμο μου και τον κόσμο του Undercover Monk!
Τον ανοίγω και σας υποδέχομαι! Δεν μπορώ να λύσω το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, ούτε αυτό της άνισης κατανομής πλούτου στον πλανήτη, ούτε φυσικά να σας υπαγορεύσω πώς θα χειρίζεστε την τεχνολογία και πώς θα επιτρέπετε να σας χειρίζεται αυτή.
Ελπίζω όμως εδώ, να σας προσφέρω γενναιόδωρα ανακουφιστικές σκέψεις αντίστασης στις όποιες στρεσογόνες καταστάσεις και πληροφορίες προβάλλει η εποχή μας και που συχνά είναι είτε ανακριβείς, είτε προσωρινές, είτε απλά κατασκευασμένες.
Πάντα θα σας ευχαριστώ και ελπίζω να σας ανταμείβω για τον χρόνο σας.
