Όταν πήγαινα στο Δημοτικό, θυμάμαι τον δάσκαλό μου να μπαίνει στην τάξη, σχεδόν πάντα τραγουδώντας το επίσης δημοτικό άσμα: "στην βρύση τη βουνίσια σιμά είν' η φλαμουριά, στον ίσκιο της καθόμουν να ονειρευτώ συχνά". Θυμάμαι το πρόσωπό του να έχει χαμόγελο, γαλήνη και πραότητα κάθε φορά που το τραγουδούσε ή το σφύριζε.
Τότε, καμιά σαρανταριά χρόνια πριν δηλαδή, δεν μπορούσα να υποψιαστώ πόσο θα απομακρυνόμασταν οι άνθρωποι απ' τη φύση, πόσο θα μας απορροφούσε η φασαρία των μεγάλων πόλεων και πόση ανάγκη θα είχε το άτακτο μυαλό μας και η αγχωμένη μας ζωή, την ζωτικής σημασίας σκιά ενός δέντρου.
Τώρα όμως;!
