Με τη Joshi (TikTok) μας χωρίζουν καμιά 35αριά χρόνια. Ε και;! Αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα.
Το παιχνίδι στους μικρούς πυρήνες που, αν τους ενώσεις φτιάχνουν την εκάστοτε πραγματικότητα, ήτοι το παιχνίδι στις οικογένειες, τις παρέες, τις διαπροσωπικές σχέσεις κλπ χάνεται, όταν καβαλάμε το καλάμι το ρόλων και δε λέμε να κατέβουμε. Πιο απλά, όταν ο "μεγάλος" δεν ΘΕΛΕΙ να κατανοήσει τον "μικρό" και τούμπαλιν. Το τούμπαλιν δεν είναι εύκολο να γίνει, γιατί ο μικρός δεν έχει υπάρξει μεγάλος! Ο ... μεγάλος όμως; Πώς ξεχνάει τόσο εύκολα τις φάσεις της ζωής του, άρα τη ζωή του; Πώς βουλιάζει και (δια)φθείρεται μέσα στο ρόλο του ενήλικα, του γονέα, του ώριμου, του έμπειρου, του επαγγελματία, του σοφού, του οποιουδήποτε τίτλου έχει δηλαδή αποκτήσει με τα χρόνια και χάνει την επαφή με το παρελθόν του, δημιουργώντας το χάσμα γενεών; Τώρα όμως που οι γενιές αλλάζουν κάθε 2-3 χρόνια και όχι κάθε 7 ή δεκαπέντε....to be continued.
